اختصاصی| شناورهای بدون سرنشین در اطراف ایران

به گزارش ۳۶۱ درجه ایران ، در هفته های اخیر دو تحول در آبهای جنوبی کشورمان رخ داده که نشان دهنده بروز تغییراتی در استراتژی نظامی آمریکا برای مقابله با نیروهای مسلح ایران به حساب می آید.

در اولین اقدام، بین روزهای ۱۱ تا ۲۸ بهمن ماه، رزمایش بزرگ دریایی موسوم به IMX ۲۰۲۲ به میزبانی ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا که مرکز آن در بحرین قرار دارد، برگزار شد. این رزمایش بر اساس اعلام طرف آمریکایی بزرگترین تمرین نظامی جهان در بحث به کارگیری سیستم های بدون سرنشین دریایی به حساب می آید. این تمرین گسترده نظامی در مناطقی مثل خلیج فارس، دریای عمان، دریای عرب، شمال اقیانوس هند و دریای سرخ به انجام رسیده است. در جریان این تمرین نظامی نیروهایی از ۶۰ کشور جهان و نزدیک به ۵۰ شناور به همراه ۹ هزار نیروی نظامی حضور داشتند.

یکی از شناورهای حاضر در این رزمایش، شناور تندرو و بدون سرنشین Devil Ray T-۳۸ ساخت شرکت آمریکایی MARTAC است که از جملات محصولات جدید در حوزه شناورهای بدون سرنشین بوده و علاوه بر بحث توانایی کنترل از راه دور معمول امکان حرکت به صورت مستقل و خودران را نیز دارد. این شناور دارای توانایی رسیدن به سرعت های بسیار بالا در حدود ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت را داشته و همچنین می تواند در زمان حرکت با سرعت های بالا دور زدن و تغییر جهت های بسیار سریع و مانورهای سنگین را نیز به اجرا بگذارد.

سیستم بعدی Triton ساخت شرکت Ocean Aero است. این سامانه بدون سرنشین از نوعی طراحی ترکیبی برخوردار است و می تواند به مدت ۳ ماه بر روی سطح آب یا ۸ روز را در زیر آب طی کند. منبع تامین انرژی این سیستم بدون سرنشین باطری های انرژی خورشیدی است و بر اساس نوع ماموریت مورد نظر امکان نصب انواع باطری ها یا سنسورهای مختلف بر روی آن وجود دارد. یک نکته جالب در خصوص این شناور این که شرکت سازنده ادعا کرده است Triton توان رفتن تا عمق ۲۰۰ متری زیر آب را دارد.

شناور بعدی Mantas T-۱۲ نام دارد که توسط شرکت MARTAC طراحی و ساخته شده است. این شناور به صورت اختصاصی و عمده برای انجام عملیات های جستجو و جمع آوری اطلاعات به کار می رود. این شناور ۳۶۱ سانتی متر طول ، ۹۱.۵ سانتی متر عرض و ۳۶ سانتی متر ارتفاع دارد. در این شناور امکان حمل محموله به وزن ۶۳.۵ کیلو را دارد. این شناور بدون سرنشین را می توان از ساحل و یا از داخل شناورهای بزرگتر به آب انداخته و فعال کرد.

سامانه بعدی در حقیقت یک نوع ایستگاه دریافت و انتقال امواج به نام Wave Glider است. این سیستم که از باطری های خورشیدی نیرو می گیرد بر روی سطح آب قرار گرفته و می تواند امواج را بین پلتفرم های زیر و یا رو سطحی به اشتراک بگذارد.

در این تمرین همچنین شاهد حضور سامانه بدون سرنشین Saildrone Explorer بودیم که از چند ماه پیش به منطقه وارد شده و خلیج عقبه اردن تمرین های خود را آغاز کرده بود. این شناور بدون سرنشین از باطری های خورشیدی برای نیرو گرفتن بهره برده و این شناور نیز عمدتا برای عملیات های شناسایی و جمع آوری اطلاعات توسعه پیدا کرده است. این شناور می تواند تا مدت ۱ سال در دریا باقی بماند.

آخرین شناور بدون سرنشین به کار رفته در این تمرین از طرف آمریکا ، ربات زیرآبی مدل REMUS ۳۰۰ است. این شناور بدون سرنشین زیر آبی توان انجام عملیات های نظامی و غیر نظامی را داشته و برای آن توانایی عملیات های مستقل و بدون نیاز به کنترل کاربر تعریف شده است.این ربات زیردریایی امکان رسیدن به عمقی بیش از ۳۰۰ متر را داشته و می تواند در نقش هایی مثل نقشه برداری از کف دریا ، عملیات های تجسسی و جمع آوری اطلاعات و همچنین جنگ ضد زیردریایی به کار رود. این ربات به راحتی در خشکی امکان حمل توسط دو انسان را دارد . وزن این سیستم بیش از ۶۰ کیلو بوده و می تواند تا فاصله ای در حدود ۱۶۵ کیلومتر حرکت کند. میزان ماندگاری این سامانه می تواند تا ۳۰ ساعت هم افزایش پیدا کند.

اما در بخش هوایی نیز شاهد حضور دو سیستم بدون سرنشین از طرف آمریکا بودیم. یکی Ghost ۴ است که یک نوع کوادکوپتر با توانایی پرواز مستقل است. این پرنده بدون سرنشین با یک سیستم اپتیکی مجهز بوده و می تواند به مدت ۸۵ دقیقه به پرواز و جمع آوری اطلاعات بپردازد.

آخرین سیستم اما Switchblade ۳۰۰ است. این پرنده بدون سرنشین انتحاری آمریکایی که جزو رسته مهمات سرگردان دسته بندی می شود در حقیقت یک پهپاد بسیار کوچک و سبک است که کل مجموعه حامل به همراه خود پرنده آن ۲.۷ کیلوگرم وزن دارد و می توان آن را توسط یک نفر حمل کرد. این پرنده بعد از پرواز می تواند تا مسافت ۱۰ کیلومتر را طی کرده و علاوه بر دوربین دارای یک سر جنگی با قدرت تخریبی به اندازه یک نارنجک ۴۰ میلی متری است.

اما قبل از رسیدن به یک تحلیل کامل باید به سراغ خبر دوم در بخش شناورهای بدون سرشین در روزهای اخیر برویم. همزمان با سفر نخست وزیر رژیم صهیونیستی به بحرین این خبر از طرف محافل اسراییلی پخش شد که آمریکا و این رژیم به دنبال توافق برای به خدمت گیری یک نوع سیستم شناور بدون سرنشین ساخت اسراییل هستند تا از آن در منطقه عملیاتی ناوگان ۵ بهره بگیرند. هنوز به صورت رسمی وضعیت قرارداد یا مدل مورد نظر مشخص نشده ولی احتمال در صورت پیش رفتن این قرارداد با یکی از دو گزینه زیر رو به رو خواهیم بود.

یک گزینه احتمالی شناور بدون سرنشین مدل Protector ساخت شرکت رافائل است. این سیستم شناوری بدون سرنشین وزنی در حدود ۴ تن داشته و طول آن نیز در حدود ۹ متر است. این شناور بدون سرنشین توان رسیدن به سرعت نهایی ۹۲ کیلومتر در ساعت را داشته و با ترکیبی از سیستم های راداری ، جی پی اس و هدایت اینرسیایی هدایت می شود. مجموعه ای از سیستم های اپتیکی بعلاوه جایگاه تسلیحاتی با قابلیت پذیرش گزینه هایی مثل تیربار ۷.۶۲ میلی متری یا تیربار ۱۲.۷ میلی متری یا نارنجک اندازهای ۴۰ میلی متری برای این شناور تعریف شده است.

شناور بعدی سری seagull از شرکت البیت سیستمز است. این شناور بدون سرنشین توان انجام ماموریت هایی مثل کشف و خنثی سازی انواع مین های دریایی ، جستجو و جمع آوری اطلاعات در محیط های دریایی ، نقشه برداری از کف دریا و همچنین انجام عملیات ضد زیردریایی را دارد. در قالب بحث توان ضد زیردریایی امکان حمل و پرتاب اژدر برای این شناور بدون سرشین تعریف شده است. در حالت عادی نیز یک سری سیستم های اپتیکی به همراه یک مسلسل سنگین با کالیبر ۱۲.۷ میلی متری برای آن نصب می شود.

ایالات متحده آمریکا اعتقاد دارد که با توجه به تجربه بیشتر صهیونیست ها در حوزه شناورهای بدون سرنشین بهتر است به سراغ محصولاتی با سابقه بیشتر بروند. مسئله قابل توجه در اینجا این است که آمریکا تحت عنوان یگانی به عنوان یگان عملیاتی ۵۹ در حال توسعه شدید سیستم های بدون سرنشین در منطقه تحت نظارت ناوگان ۵ و فرماندهی تروریستی سنتکام است. با نگاهی به همین تمرین های اخیر چند مسئله به خوبی روشن می شود:

مسئله اول ) ایالات متحده با توجه به افزایش سطح تنش ها با چین و روسیه مشخصا به دنبال پیدا کردن شناور و نیرو از هر نقطه ممکن و انتقال آنها به شرق آسیا و شرق اروپا است. یکی از گزینه های مشخص منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا است.

مسئله دوم ) با وجود بحث در مسئله اول ، باید به این مسئله توجه داشت که هنوز سطح تنش آمریکا و متحدانش در منطقه با جمهوری اسلامی ایران بالاست و از طرفی آمریکا هم درگیر برخی از تعهدات امنیتی به شرکای خود است. با ترکیب این وضعیت ها استراتژی آمریکا در قبال ایران در حال تغییر است.