فسادهای کلان اقتصادی مختص چه کسانی است؟

به گزارش تحریریه ۳۶۱ درجه ایران، آیا فسادهای اقتصادی مختص آقازاده‌ها یا خواص بالادستی جامعه است؟ و یا این فساد در لایه‌های میانی و پایین جامعه نیز گسترده شده است؟ آیا فقط مدیران عالی رتبه و مدیران سیاسی می‌توانند دزدی کنند یا بایستی پشتوانه و پذیرش دزدی نیز در بین اطرافیان، کارکنان ، خانواده هایشان و نهادهای نظارتی وجود داشته باشد؟

به نظر می‌رسد حجم وسیعی از مفاسد اقتصادی که در ده سال اخیر خبری شده است تمامی واقعیت‌ها را منتشر نکرده و به اطلاع عموم مردم نمی‌رساند. به عنوان مثال زمانیکه مدیران عامل بانکها به عنوان مراکز قدرت اقتصادی منصوب می‌شوند، قطعا نهادهای نظارتی باید تاییدیه‌های حفاظتی – اطلاعاتی را داده باشند. چگونه می‌شود که مدیران چندین بانک دچار مفاسد بسیار بزرگ اقتصادی می‌شوند و پس از حیف و میل بیت‌المال، تازه به دام قانون افتاده و برخی‌ها محاکمه می‌شوند و بعضی‌ها از کشور می‌گریزند؟ و چگونه می‌شود که عزمی برای بازگرداندن این مختلصین با رقم های بسیار کلان در کشور وجود ندارد؟ چگونه می توانند در آرامش و راحتی اونطرف آبها زندگی کنند و نگران پشت سرشون نباشند؟!  به عبارتی چرا ایران بهشت مفسدین و سوءاستفاده‌کنندگان اقتصادی شده است؟ به نظر نگارنده تمامی مفاسد در رده‌های بالای سیاسی یا مدیران ارشد نظام خلاصه نمی‌شود بلکه ریشه در فرهنگ سوءاستفاده‌گری دارد یا به تعبیری اینکه هر کسی سعی می‌کند خر خود را از پل عبود دهد! اگر رد کرد موفق است! و اعتراضی ندارد و خوش است اگر نتوانست، آنگاه زمین و زمان مقصرند و همه چیز تیره و تار می شود که این امر گریبان عده زیادی از جامعه ما را گرفته است، به عنوان مثال در رسیدگی به وضعیت توزیع آرد و گندم مورد نیاز نان مصرفی خانوار علاوه بر ریخت و پاش‌ها و دزدی‌های قانونی و غیرقانونی شاهد هستیم که در استان‌های مختلف ، مسئولین مربوطه که شاید شامل اداره غله و شرکت‌ بازرگانی دولتی و وزارت صمت و استانداری هم شود ،به کسانی سهمیه آرد دولتی داده می‌شود که مصرفی نداشته یا اصلا وجود خارجی ندارد. مثلا به واحد نانوایی آرد داده می‌شود که سالهاست بسته شده و در آنجا خشکشویی فعالیت می کند، چه می‌توان برداشت کرد؟ یا وقتی به یک کارخانه تولید چسب مایع سهمیه آرد و گندم آن هم در حجم و میزان بالا اختصاص داده می‌شود چه برداشتی باید نسبت به توزیع داشته باشیم؟ شاید کارخانه چسب به نشاسته یا از این دست مواد نیاز داشته باشد ولی قطعا به آرد یارانه‌ای کمتر از یک دهم قیمتی، نیازی ندارد و ما مجاز به دادن چنین آرد یارانه‌ای نمی‌باشیم.

به عبارتی زمانیکه فساد در لایه های مختلف جامعه گسترش می‌یابد بایستی منتظر فسادها و مفاسد درشتی در طبقات بالای مدیریتی جوامع هم باشیم. دراین میان ما به دنبال چه کسی می‌گردیم؟ به دنبال چه فردی هستیم که تمام کاسه و کوزه‌ها را سر او خالی کنیم ؟ همانطور که نهادهای فرهنگی جامعه بسیار متعدد و ردیف‌های بودجه فرهنگی بسیار متنوع است، نهادهای نظارتی- امنیتی و حراستی هم بسیار گسترده شده ولیکن راندمان ، آنچنان نیست که باید و شاید. اگر تصور می‌کنیم که رسانه ملی به عنوان دانشگاه بزرگ ملی ایران فرهنگ ایران را از سوءاستفاده، دزدی و چپاول بیت‌المال پاکیزه می‌کند بسی اشتباه کرده ایم، ما در چنبره ای از مدیران ارشد فاسد ، فرهنگ آسیب دیده سود جویی بدون اخلاق و مشارکت و سکوت آحاد جامعه در مقابل دزدی ها اسیر شده ایم. بستگی دارد در چه جایگاهی قرار بگیریم.

همه ما در مقابل دزدی ها مسئولیم. آنگاه که نادیده می گیریم. آنگاه که عافیت طلبی می کنیم. آنگاه که به ظلم راضی می شویم.آنگاه که با تملق و پاچه خواری مدیران خوب را خراب می کنیم، آنگاه که هر کدام فکر می کنیم منفعتمان را بچسبیم ، در همه این لحظات و موارد ، ما در دزدی ها و ظلمها ، شریک جرم بوده ایم.