آیا قوه قضائیه به منتقدین خود، خصوصا رسانه های مجوز دار امان نامه می دهد؟

یادداشت مدیر مسئول – در تمامی دنیا ، حاکمیت و دولتها ، بدون مشارکت مردم و نظارت مردمی ناتوان از اداره جامعه می باشند.راحت ترین و کم هزینه ترین راه برای نظارت و گسترش عدالت در جامعه، جلب مشارکت همگانی است. یکی از مهمترین راه های مبارزه با فساد و رانت ، رسانه و خبرنگاران هستند.خبرنگارانی که آنچه در معرض دید همگان است و یا اطلاعاتی که در جامعه در افواه می چرخد را عریان و عیان می کند و موجب اصلاح و برخورد با خاطیان می شود و یا کمترین آن شفاف سازی و رفع شایعه ها است. اما در ایران اسلامی ، آیا خبرنگاران رسانه ها ، مجاز به طرح سوال و انتقاد و بازتاب واقعیت ها هستند؟ آیا اجازه میدهند خبرنگاران در جلسات دادگاه های عمومی و علنی شرکت کنند و آزادانه فیلم و عکس و خبر تهیه کنند و در چهارچوب قانون منتشر سازند؟ خصوصا خبرنگارانی که رسمی فعالیت نموده و اطلاعات کامل آنها موجود است و مجوزهای لازم را دریافت داشته اند.

آیا روابط عمومی و رسانه قوه قضاییه از این موهبت رسانه که موجب افزایش اعتماد مردم، کاهش پرونده های قضایی میگردد، به خوبی استفاده نموده است؟

به عنوان مثال، استقبال گسترده مردم از سریال تلویزیونی آقای قاضی که این اواخر از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد، نشان دهتده عطش و نیاز جامعه به آگاهی و روند رسیدگی های قضایی نمی باشد؟

آیا در اخبار و رسانه ها ، نمونه های شاهکار حق جویی و عدالت طلبی و انصاف قضات زحمتکش ایرانی ، نشان داده می شود؟

آیا به جای تعریف و تمجیدهای الکی و سلبریتی سازی های بی ارزش ، بهتر نیست که از حامیان قانون، قضات زحمتکش و وکلای جوانمرد ، چهره و نمونه برای جامعه بسازیم؟

آیا توانسته ایم چره های شهیر قانون را به جامعه بشناسانیم؟ و قهرمانان ملی قانون را معرفی کنیم و الگو سازی نماییم؟

جا دارد ریاست قوه قضاییه به ابزار رسانه و نظارت گسترده مردمی در این بازار بلبشوی فضای مجازی توجه ویژه نماید. و به عوض رسانه های غبر رسمی و دروغ پرداز، به رسانه های خدمتگزار کشور، فرصت و بال و پر خدمت بدهد.