اختصاصی ۳۶۱ درجه| چرا وفات ام‌البنین(س) روز مادران شهید شد؟
روز وفات حضرت ام‌البنین (س) به واسطه نقش این بانوی بزرگوار از زمان ازدواج با مولا علی (ع) تا بعد از واقعه عاشورا و فوت، به روز مادران شهید نام گرفته است.
به گزارش خبرنگار ۳۶۱ درجه ایران، فاطمه بنت حِزام مشهور به اُمّ‌الْبَنین فرزند ابوالمجْل حزّام بن خالد، از قبیله بنی کلاب و ثمامه دختر سهیل بن عامر بن مالک است. وی از همسران امام علی(ع) و مادر عباس(ع)، عبدالله، جعفر و عثمان بود که هر چهار تن در روز عاشورا به شهادت رسیدند.
در باب جایگاه حضرت ام البنین (س) باید به یکی از روایت‌ها نسبت به رفتار وی و محبتی که به حضرت علی (ع) و فرزندان فاطمه زهرا (س) داشتند اشاره کرد. گفته شده که فاطمه کلابیه، پس از شهادت حضرت فاطمه(س) به همسری حضرت علی(ع) در آمد و بعد از گذشت مدت کوتاهی از زندگی مشترک با علی علیهالسلام ، به امیرالمؤمنین پیشنهاد کرد که به جای «فاطمه»، که اسم قبلی و اصلی وی بوده، او را ام البنین صدا زند تا فرزندان حضرت زهرا (س) از ذکر نام اصلی او توسط پدرشان، به یاد مادر خویش، فاطمه زهرا ع(س) نیفتند و در نتیجه، خاطرات تلخ گذشته، در ذهن آنها تداعی نگردد و رنج بیمادری آنها را آزار ندهد. حضرت علی (علیه السلام) در همسرش، خردى نیرومند، ایمانى استوار، آدابى والا و صفاتى نیکو مشاهده کرد و او را گرامى داشت و از صمیم قلب در حفظ او کوشید.
هنگامی که امام حسین علیهالسلام آهنگ ترک مدینه و تشرف برای حج و به دنبال آنْ هجرت به سوی عراق کرد، ام البنین (س) به همراهان امام حسین علیهالسلام چنین سفارش می کرد: «چشم و دل مولایم امام حسین علیهالسلام و فرمانبردار او باشید» مورخان می نویسند: پس از واقعه کربلا بشیر در مدینه ام البنین را ملاقات می کند تا خبر شهادت فرزندانش را به او بدهد.
ام البنین (س) پس از دیدن وی که فرستاده امام سجاد علیهالسلام بود می گوید:«ای بشیر! از امام حسین علیهالسلام چه خبر داری؟ بشیر گفت: خدا به تو صبر دهد که عباس تو کشته گردید. ام البنین (س) فرمود: از حسین علیهالسلام مرا خبر ده!» بشیر خبر شهادت بقیه فرزندان او را هم اعلام کرد، ولی ام البنین پیوسته از امام حسین علیهالسلام خبر می گرفت و با صبر و بصیرتی بی نظیر می گوید:
«یا بشیر اخبرنی عن ابی عبدالله الحسین(ع). اولادی و من تحت الخضراء کلهم فداء لابی عبدالله الحسین»
ای بشیر خبر از [امام من]اباعبدالله الحسین بده فرزندان من و همه آنچه زیر این آسمان مینایی است فدای اباعبدالله(علیه السلام) باد.
چون بشیر خبر شهادت امام حسین علیهالسلام را به آن حضرت داد، صیحه ای کشید و گفت: قد قَطّعتَ نیاطَ قلبی: ای بشیر! رگ قلبم را پاره کردی و سپس صدا به ناله و شیون بلند کرد. اما فقدان فرزندانش او را متأثر و ناراحت کرده بود، چنانکه وقتی حضرت زینب(س) سپرخونین حضرت عباس را به عنوان یادگاری به ام البنین (س) نشان داد، وی تا آن رادید چنان دلش سوخت که نتوانست تحمل کند و بی هوش بر زمین افتاد.
با شهادت چهار فرزند ام‌البنین (س) در کربلا، این بانوی شکیبا، به افتخار مادر شهیدان بودن نائل آمد و درکنار همسر شهید بودن، افتخاری دیگر بر صفحه افتخاراتش افزوده شد.
از ویژگی های بسیار مهم حضرت ام‌البنین (س)، توجه به زمان و مسائل مربوط به آن است. وی پس از واقعه عاشورا، از مرثیه خوانی و نوحه سرایی استفاده کرده تا ندای مظلومیت کربلاییان را به گوش نسل های آینده برساند.
ایشان هر روز به همراه پسرِ حضرت عباس علیه السلام، عبیداللّه که همراه مادرش در کربلا حضور داشت و سند زنده ای برای بیان وقایع عاشورا بود، به بقیع می رفت و نوحه می خواند و شور و غوغایی بپا می کرد. مردم مدینه اطراف او گرد می‌آمدند و با او هم ناله می‌شدند. حتی مروان بن حکم حاکم وقت مدینه نیز در میان ایشان بود و گریه می‌کرد.
امام باقر(سلام الله علیه)می فرماید: آن حضرت به بقیع می رفت و آن قدر جانسوز مرثیه می خواند که مروان با آن قساوت قلب گریه می کرد.
جایگاه و تلاش ام‌البنین (س) برای یادآوری پیام عاشورا تاحدی بود که نام این بانوی بزرگوار در منابع موثق تاریخی تا ابد ماندگار شد.
