نوروز فصل شکفتن

نوروز جشن طبیعت سرزمین ایران است. زمین جامه سفید برف و آه بلند سرما را می گذارد و قبای سبز می پوشد و سرودش از دهان بلبلان بر می آید. سبزه مهمترین مظهر محیطی نوروز است، که در لحظه های نوروز، وقتی بر سر سفره هفت سین می نشینیم، باید که پیش چشم باشد. تا در هر شروعی با نگریستن به سبزه، اندیشه را شادمان کنیم.

به گزارش ۳۶۱ درجه ایران، مردم ایران از اوایل اسفندماه به سبز کردن سبزه در کاسه ها و بشقاب ها می پردازند. گندم، عدس، جو و دیگر غلات و بقولات را به آب می ریزند، تا جوانه بزند، بعد دانه ها را در کاسه ها و بشقاب های جداگانه می ریزند و روی ان پارچه نازکی می اندازند. در گذشته معتقد بودند که اگر چشم ناپاک بر سبزه بیفتد، سبزه قهر می کند و سبز نمی شود.

در ایران باستان رسم چنین بود، که بیست و پنج روز پیش از نوروز در پهنه بارگاه پادشاهان دوازده ستون از خشت خام برپا می داشتند و بر آن ستون ها: گندم، جو، برنج، باقلا، کاجیله، ارزن، ذرت، لوبیا، نخود، کنجد و ماش می کاشتند و در ششمین روز نوروز، ک این جشن پایان می یافت با آهنگ خنیاگران آن دانه ها را در مجلس بزم می پراکندند.

خانمهای باسلیقه ایرانی، زیبایی بسیاری به این سنت می بخشند، پارچه نازکی را خیس می کنند و روی کوزه های گوناگون می اندازند و روی آن تخم گیاهانی مثل تره تیزک و کنجد می پاشند و کوزه را پر از آب می کنند. بدین ترتیب، سبزه را به شکلهای گوناگون بر سر سفره هفت سین می بینیم.

در روستاهای نواحی مرکزی ایران، که خانه ها و ایوانها و سقفهای هلالی شان از گذشته های بسیار دور مایه دارد، بر ستون های دیوار صحن میان خانه طاقچه ها می کنند و در آن غله می کارند. دانه ها را برای شگون می کارند، که باور دارند، هر کدام نیکوتر شود، برداشت آن دانه در ان سال بیشتر خواهد بود.

در ایران باستان، روایتی است که جمشید، آهنگ گریزگاه ابلیس کرد، تا مردم به اعتدال برگشتند و از آسیب رهیدند. در این میان جمشید به جهان بازگشت. و وی چون خورشید فروزان بود و مردم از دیدن دو خورشید در شگفت شدند و هر چه چوب خشک بود سبز شد و مردم گفتند: “روز نو” آمد و هرکس از مردم برای تبرک، طشتی جو کاشت و پس از این آیین بماند که در این روز گرداگرد سرای هفت گونه غلات بر هفت استوانه می کاشتند.

منبع: کتاب نوروزگان