شهیدتان را در خودتان جلوه گر کنید!

جمعه خونبار ۱۳ دیماه ۹۸ را از یاد نمی بریم. وقتی برای فریضه نماز صبح بیدار شدیم، داغ هولناکی تکانمان داد. خیلی شبیه خبر رحلت خمینی کبیر در صبح ۱۴ خرداد ۶۸ بود.

به گزارش ۳۶۱ درجه ایران، فرودگاه بغداد ساعت یک و ۲۰ دقیقه بامداد ۱۳ دی! سیاهی شب اطراف فرودگاه را در برگرفته بود که یکدفعه صدای انفجاری بلند سکوت سنگین فضا را درهم شکست و و حادثه‌ای تلخ رقم خورد.

یا اباالفضل العباس

ثانیه‌هایی بعد، چیزی از خودروی قهرمان میدان نبرد و همراهانش باقی نمانده بود، سیاهی شب بود و پیکرهای تکه تکه شده و خونین! کمی آنطرف تر از محل انفجار هم دستی بریده که با انگشتری که خودنمایی می‌کرد از پیکر هزار تکه جدا افتاده بود…

هنوز سپیده نزده بود که خبر ترور ناجوانمردانه سردار دلها به کشور رسید و بر روی خروجی رسانه ها قرار گرفت؛ با دست به دست شدن خبر غم سنگینی سرتاسر کشور را فرار گرفت…

« سردار قاسم سلیمانی به شهادت رسید»

خبر خیلی کوتاه بود، اما به شدت دردآور، گویا کسی نمی خواست باور کند،

شهادت محسن حججی، با وعده انتقام سردار دلها، شوری همراه با شعور در دلها ایجاد کرده بود. مردان مرد در سپاه قدس و مدافعان حرم دستهای پلید و جیره خوار داعش را خواندند و به فرماندهی سردار قاسم سلیمانی، پلیدیها و رذالتهای داعش را خنثی کردند.

آن روزهای خرداد، در حال گذراندن امتحانات پایان سال مدرسه و این روزهای دیماه ۹۸، در حال گذراندن امتحان سخت دفاع از حریم منطقه و انتقام شهادت شهید محسن حججی بودیم. که مدافعان حرم و در راس آنها سردار سلیمانی، از این آزمون سخت سربلند بیرون آمدند و ما…

شنیدن و باور این خبر در ابتدا برای همه ما سخت بود. بسیاری در همان ساعات اولیه شنیدند و مبهوت شدند، بسیاری موقع اذان صبح و بعد از اقامه نماز با چک کردن گوشی خبردار شدند و عده‌ای دیگر هم در ساعت‌های بعدی. واکنش‌ها اما می‌توان گفت مشابه بود. همه مات و مبهوت از این خبر  شدیم که حاج قاسم سلیمانی شهید شده و همه برای ساعت‌هایی امید داشتیم که خبر، دروغ باشد و بگویند حاج قاسم همراه آن کاروان نبوده است و یا اصلاً یک بلوف بوده است، اما خبر صحت داشت و حاج قاسم از میان ما پرکشیده بود.

حاج قاسم ای مرد ناب توحیدی، چه شباهتی به پیشوایت خمینی کبیر(ره) داشتی که اینگونه داغ خمینی را در دلها زنده کردی؟ همانطورکه خودت در قسمتی از وصیتنامه والایت نوشتی:

خداوندا ! تو را سپاس که مرا صلب به صلب، قرن به قرن، از صلبی به صلبی منتقل کردی و در زمانی
اجازه ظهور و وجود دادی که امکان درک یکی از برجستهترین اولیائت را که قرین و قریب معصومین
است، عبد صالحت خمینی کبیر را درک کنم و سرباز رکاب او شوم. ا گر توفیق صحابه رسول اعظمت
محمد مصطفی را نداشتم و ا گر بیبهره بودم از دوره مظلومیت علیبنابیطالب و فرزندان معصوم و
مظلومش، مرا در همان راهی قرار دادی که آنها در همان مسیر، جان خود را که جان جهان و خلقت
بود، تقدیم کردند.

حاج قاسم! راه تو پایان ناپذیر است و پرچم مبارزه ات دست به دست جوانانی که هر لحظه دلت برایشان می تپید و دغدغه امنیتشان، خواب را از چشمانت ربوده بود، در حال چرخیدن است و زمین نمی ماند تا به دست مولایمان منجی بشریت، سلاله حضرت زهرا(س) برسد انشاءالله. همانطور که خطاب به خانواده معظم شهدا نوشتی:

عزیزانم! تا پیشکسوتان این ملتید، قدر خودتان را بدانید. شهیدتان را در خودتان جلوه گر کنید، به
طوری که هر کس شما را میبیند، پدر شهید یا فرزند شهید را، بعینه خوِد شهید را احساس کند، با
همان معنویت، صلابت و خصوصیت.