ارایه آثار گرافیکی در نقد مدیران شکست و هنرمندان به زبان وزینی در نقد رسیدند

مجتبی مجلسی هنرمند طراح گرافیک بیان کرد بعد از دهه هشتاد برخی تابوها در ارایه آثار گرافیکی در نقد مدیران شکست و هنرمندان به زبان وزینی در نقد رسیدند به شکلی که کسی بابت آثارشان اعتراضی نکند.

به گزارش ۳۶۱ درجه ایران، با نزدیک شدن به موعد هشتم تیر ماه و انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳، در مطلب پیش‌رو نگاهی به پوسترهای مجتبی مجلسی هنرمند طراح گرافیک و دبیر مجمع طراحان گرافیک انقلاب اسلامی «آیه» داریم که در نقد عملکرد مدیران ترسیم شده است. او برای نقد مدیران، در سلسله پوسترهایی با عنوان «در ایرانی که دوستش داریم»، به سراغ نماد صندلی رفته است که برای مخاطب آشناست. مجلسی در این پوسترها، با استفاده از نماد ثابت صندلی، مفهومی جدید از آن خلق کرده است.

مجتبی مجلسی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر درباره این آثار و هدف از طراحی آنها بیان کرد: این پوسترها را اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود در زمانی که بحث مطالبه‌گری از مسئولان باب شده بود، طراحی کردم زمانی که دفتر مقام معظم رهبری خواسته بودند تابوهای مطالبه‌گری از مسئولان شکسته شود. به همین دلیل برای اینکه باب این مبحث در هنرهای تجسمی به ویژه در گرافیک و طراحی پوستر باز شود و هنرمندان در این زمینه پیش قدم شوند، به پیشنهاد حوزه هنری یزد یک کارگاه برگزار شد که من در آن کارگاه مربی بودم.

وی گفت: در کارگاه شاهد بودم با وجود اینکه همگی دوستان در بحث مطالبه‌گری گله‌ دارند اما جرأت بیان انتقاد را ندارند و این جرأت نداشتن سبب شد که پس از گذشت یکی دو روز، دست به تولید اثر نزنند! به همین دلیل برای اینکه مثال و الگویی باشم و اینکه دوستان بدانند چه ظرافت‌هایی را باید رعایت و با چه زبانی مدیران را نقد کنند، به عنوان کارهایی کلاسی و تدریس تکنیک ایده‌پردازی، این کار را در چند ساعت ایده‌پردازی و اجرا کردم تا به دوستان نشان دهم باید با چه زبانی نقد را تصویر کنند.

مجلسی افزود: بعدها نیز به دلیل اینکه در این موضوع، پوستر دندان‌گیری نداشتیم، همین آثار من به عنوان پوستر منتشر شدند.

این هنرمند طراح گرافیک درباره مقایسه تحمل و تاب‌آوری مدیران در زمان کنونی نسبت به دهه هفتاد، گفت: وقتی پوسترهای «در ایرانی که دوستش داریم» تولید شدند، به سادگی اکران نشدند و خاطرم هست که در آن زمان نیز استانداری یزد، از حوزه هنری یزد شکایت کرد! یعنی همان زمان هم برخورد جدی می‌شد اما بعد از دهه هشتاد برخی تابوها شکست و دوستان هنرمند به زبان وزینی در نقد رسیدند، آن‌قدر وزین که کسی بابت آثارشان اعتراضی نکند.