اختصاصی| ای اهل حرم میر وعلمدار خوش آمد/ سقای حسین(ع) حضرت عباس خوش آمد

۳۶۱ درجه ایران، ولادت با سعادت قمر بنی هاشم حضرت عباس(ع) و روز جانباز را به تمامی دوستاداران و اردتمندان اهل بیت تبریک و تهنیت می گوید.

وقتی تاریخ را ورق می‌زنیم چهارم شعبان مصادف با ولادت حضرت ابوالفضل (ع) نوشته شده، در نگاه ما عباس(ع) تمثال وفاداری، غیرت، مردانگی، عزت و شرف است.

شاعری نیشابوری به صورت فی البداهه شعری زیبا در مقام حضرت عباس علیه السلام با تکرار ۱۰ بار کلمه “چشم” گفته است که می خوانیم:

چشم‌ها از هیبت چشمم، به پیچ و تاب بود/ محو چشمم، چشم‌ها و چشم من بر آب بود

چشم گفتم، چشم دادم، چشم پوشیدم ز آب/ من سراپا چشم و چشمم جانب ارباب بود

چه زیبا میلاد حضرت ابوالفضل (ع) به نام روز جانباز لقب گرفت، واژه جانباز یادآور حماسه دلاورمردانی است که با لبخند خود بر زخم‌های ناشی از اصابت تیر و ترکش نام زیبای عباس (ع) را در کربلا زنده کردند و در وفاداری به ولی زمان خود پایدارند.

حضرت عباس(ع)، آقایی که به خاطر مشک آب بی‌دست نشد بلکه معرفت و بصیرتش به او اجازه نداد که به دستانش فکر کند؛ عباس نه تنها در میدان عمل نترسید بلکه در مقابل دشمنش سر فرود نیاورد و از هیاهوها نیز ترس به دل راه نداد.

حضرت ابوالفضل (ع) در مسیری که گام برداشت، ذره‌ای شک و تردید و تزلزل به دل راه نداد و بدون اعتنا به جمعیت کثیر دشمن در آن میدان نابرابر وارد شد و جانش را تقدیم پروردگار یکتا کرد.

اگر بخواهیم این یار باوفای امام حسین(ع) را در یک جمله بیان کنیم باید بگوییم، عباس آمد تا شجاعت، ایثار و برادری را به معنای واقعی در دوره‌ای که انجماد فکری بر ذهن مردمان آن روزگار سایه افکنده بود، ثابت کند.

و چه زیبا میلاد ابوالفضل (ع) به نام روز جانباز لقب گرفت، واژه جانباز یادآور حماسه دلاورمردانی است که با لبخند خود بر زخم‌های ناشی از اصابت تیر و ترکش نام زیبای عباس (ع) را در کربلا زنده می‌کنند.

روز جانباز روز کسانی است که همانند حضرت عباس(ع) در وفاداری به امام و ولی زمان خود پایدار ماندند.

با تبریک این روز فرخنده به همه مردان رزمنده و جانباز این آب و خاک، دلنوشته ای از یک جانباز را می خوانیم:

پریشانیم، اما پشیمان نه.

ما همان کهنه رزمندگان پیاده‌ دیروزیم و زخم خوردگان و از نفس افتادگان امروز از جور سهم خواهان انقلاب.
ما همان هایی هستیم که به وسوسه‌ی قدرت، پست و مقام، زر و ثروت نرفته بودیم. اصلا نرفته بودیم که بر گردیم،
می‌دانید تعداد ما در هشت سال جنگ، چند نفر بود؟؟؟؟
۳/۵ درصد از کل جمعیت ایران!!!
اما مردان ومردانگی را تنها نگذاشتیم.
و مردانگی در رکابمان جوانمردی آموخت!! بله، ما غارت و غارتگری را آموزش ندیده بودیم.
رفتیم و غیرت را تجربه کردیم.
اکنون نیز فریاد می‌زنیم که:
این یقه سفیدان قافله‌ی غارت و اختلاس از ما نیستند…
این گرگانی که صد پیراهن یوسف را دریده‌اند از ما نیستند .
این خرافات خوارج ‌‌‌پسند وصله ی مرام ما نیست.
ما نه اسب امام زمان دیدیم، نه بی ذکر سالار شهیدان و علمدار کربلا جنگیدیم.

اما استخوان در ‌گلو و خار در چشم، از وضعیت امروز مردم خوبمان شرمنده‌ایم,,
شرمنده ایم، با صورتی سرخ.
شرمنده ایم، با دستانی که در فکه، شلمچه، مجنون، هور و ارتفاعات غرب جا مانده است
ای همه ی آنانی که احساس پاک را می شناسید!
ما، اگر به جبهه نمی‌رفتیم، با دشمنی که به تلافی قادسیه، و حمایت جهانخواران ریز و درشت برای هلاک مردم و تجزیه میهن مان ایران، آمده بودند، چه می کردیم؟
شما را به آن سالار شهیدان، شما را به آن دستان بریده عباس برادرش و مظلومیت و اسارت زینب خواهرش در این ایام اعیاد و میلادشان، ما را بهتر قضاوت کنید.
حساب اندکی از ما که آلوده شدند و شرافت خود را فروختند، را به پای ما ننویسید.
بگذارید و بگذرید
بگذاریم و بگذریم
از من گفتن بود تا فردا مدیون نباشم .
فرجامتان نیکو!