اختصاصی|«سی‌صد»پروژه‌ای به بهانه نمایش نسل‌کشی مغول‌ها که سعدآباد را تخریب می‌کند/ آیا ماهیت هنر صرفا سرگرمی‌سازی است؟
به تازگی خبرهایی مبنی بر اجرای پروژه «سی‌صد» کاری از سهراب پورناظری به گوش می‌رسد که تجربه آسیب‌های پروژه «سی» در سعدآباد را یادآوری می‌کند.
به گزارش خبرنگار ۳۶۱ درجه ایران، سال ۱۳۹۶ بر خلاف انتقادات و دستورالعمل‌های حفظ میراث فرهنگی کشور که متعلق به عموم مردم است و در قالب بناهای تاریخی از گذشتگان بر جای مانده، پروژه‌ای تحت عنوان «سی» به خوانندگی «همایون شجریان»، آهنگسازی «سهراب پورناظری»، نوشته «نغمه ثمینی» و کارگردانی «علی‌اصغر دشتی»» با حضور هنرمندان نام‌آشنایی اجرایی شد که اتفاقا توانست مخاطبان زیادی را در طول اجراهای مستمر به کاخ سعدآباد بکشاند.
اگرچه این کنسرت – نمایش، پروژه‌ای بزرگ به شمار می‌رفت که با همکاری هنرمندان موسیقی و تئاتر تولید شده بود و به واسطه حضور بازیگران بنام برای کسانی که دوست دارند سلبریتی‌هایی چون با سحر دولتشاهی، امیر جدیدی و مهدی پاکدل را به صورت زنده تماشا کنند، جالب و دیدنی بود اما آسیب‌های جدیدی را به میراث ملت وارد کرد که مغایر با قوانین حفظ آثار تاریخی است. در آن دوره علی رغم انتقادات بی‌شمار خبرنگاران و اهالی رسانه که خود را نماینده مردم برای حفظ میراث فرهنگی این مملکت می‌دانند، این پروژه به دلیل مسائل مالی متوقف نشد و در نهایت با اجراهای مستمر، خرابی‌هایی را خواسته یا ناخواسته به بنای تاریخی سعدآباد وارد کرد.
اگرچه مدیران این پروژه در آن دوره هم مدعی بودند که اجرای «سی» در فضای باز سعدآباد آن هم برای مخاطب بیش از ۱۲۰ هزار نفر آسیب و خطری برای بنای تاریخی ندارد اما از نظر کارشناسان و متخصصان میراث فرهنگی انعکاس صدا به واسطه اجرای زنده و پخش ویدیو مپ یا آویزان شدن بازیگران از ستون‌ها با طناب‌ها، حتی تردد بیش از حد در ساختمان داخلی کاخ برای گریم یا تعویض لباس و… و حتی نورپردازی‌های غیراستاندارد آسیب‌هایی را به این بنا وارد کرد. این امر تنها به این پروژه محدود نمی‌شود چراکه در سریال‌های شبکه خانگی از جمله «خاتون» که در عمارت مسعودیه ساخته شده نیز شاهد صدمات و خرابی‌های متعدد در بنای تاریخی هستیم که صرفا با بی‌درایتی مدیران ناکارآمد بوجود آمده است.
تمام موارد و نکات ذکر شده از این بابت است که به تازگی خبرهایی مبنی بر اجرای کنسرت – نمایش «سی‌صد» کاری از سهراب پورناظری به کارگردانی امیر جدیدی، آهنگسازی تهمورس پورناظری، خوانندگی رضا بهرام دوباره با حضور تعدادی از ستارگان سینما و تلویزیون چون بهرام رادان، امیر جدیدی، مهران غفوریان، غزل شاکری، دل‌نیا آرام در کاخ سعد آباد به گوش می‌رسد. این اثر که قرار است به کتاب‌سوزی و نسل‌کشی مغول‌ها در نیشابور بپردازد در قبال نشان دادن صدماتی که مغول به فرهنگ ایران وارد کرد اینبار می‌خواهد دومین حمله به میراث فرهنگی و بنای تاریخی سعدآباد را با رنگ هنر انجام دهد و این در حالی است که مدیران هنری و میراث فرهنگی همچنان از تعهد اصلی خود نسبت به مردم و این مرز و بوم غافل هستند.
در این میان آنچه سوال برانگیز است این است که آیا مدیران کشورهیچ مطالبه یا قرارداد محکم و دقیقی در قبال اجرای چنین پروژه‌های ویرانگری ندارند؟ آیا به صرف حضور و همکاری افراد نام آشنا و موفق که البته در وادی هنر پولساز هم هستند در پروژه‌های متعدد چه به نام «سی» چه «سی‌صد» باید سکوت کرد؟ آیا ماهیت هنر صرفا سرگرمی‌سازی است؟ یا هنر در ظاهر اهرمی برای حفظ و یادآوری تاریخ و ادبیات اما درباطن برای تخریب تاریخ و میراث ملی است؟
